Pink not dead!

Dear PINK’s

Trochę różowej poezji wątpliwej jakości ale będącej już niewątpliwym klasykiem w historii Pink Rocka. ////// Algo de poesía rosa de dudosa calidad pero a la vez ya un clásico en la historia de Pink Rock. ////// A bit of pink poetry of rather doubtful quality but at the same time a classic of Pink Rock already.

PINK NOT DEAD!

maurycy

PINK by AEROSMITH

Pink – it’s my new obsession
Pink – it’s not even a question,
Pink – on the lips of your lover
(oh)
‘Cause Pink is the love you discover

Pink – as the bing on your cherry
Pink – ’cause you are so very
Pink – it’s the color of passion
Ah, ’cause today it just goes with the fashion

Pink – it was love at first sight
Yeah, Pink – when I turn out the light
And Pink gets me high as a kite
And I think everything is going to be all right
No matter what we do tonight

You could be my flamingo
‘Cause pink – it’s the new kinda of lingo
Pink – like a deco umbrella
It’s kink that you don’t ever tell her

Pink – it was love at first sight
And Pink when I turn out the light
Pink gets me high as a kite
And I think everything is going to be all right
No matter what we do tonight

Yeah!

I want to be your lover
I, I wanna wrap you in rubber
And it’s pink as the sheets that we lay on
‘Cause Pink – it’s my favorite crayon

Yeah!

Pink – it was love at first sight
Pink – when I turn out the light
Pink – it’s like red but not quite

Dear PINK’s

Pozostając w słowiańskim kręgu kulturowym dziś przykład czeskiego różu – Bohumil Hrabal o spotkaniu kelnera i kurewki – tłumaczyłem to swego czasu ukochanej dziewczynie na hiszpański – pijany, ze ściśniętym gardłem, w kuszetce na trasie Chengdu – Xian 🙂 Dla mnie naprawdę czujna rzecz, zresztą cała książka jest godna polecenia – jest tam też do wyhaczenia dość surrealistyczny obrazek teutońskich rozkoszy – sperma zmieszana z igliwiem – poezja konkretna…

PINK NOT DEAD!

maurycy

…a ja wędrowałem w marzeniach w mozaice letnich kwiatow, i kwiatami lub płatkami kwiatów stroiłem brzuszek blondynki, ona leżała na plecach z rozchylonymi nogami, i ja stroiłem ją całą wokół ud, a kiedy te kwiaty zsuwały się, kleiłem je klejem albo lekko przypinałem je pinezkami lub maleńkimi gwoździkami, a ja płukałem szkło w wodzie, patrzyłem na kufel pod światło, czy jest czysty, patrząc na niego myślałem o tym, co jeszcze zrobię u Rajskiej, i jak doszedłem do ostatniego kwiatu z ogrodów, łąk i pól, posmutniałem, co będę robił w zimie? Lecz po chwili roześmiałem się szczęśliwy, bo kwiaty w zimie są jeszcze piękniejsze, kupię magnolie, lub pojadę do Pragi po orchideę, albo przeprowadzę się do Pragi na stałe, tam są także wolne miejsca w restauracjach, i tam będę miał całą zimę kwiaty… zbliżało się południe, roznosiłem talerze i serwetki, czerwoną i żóltą lemoniadę, piwo, a kiedy była pora obiadowa, było najwięcej pracy, wtedy otworzyły się drzwi, wpierw weszła, a następnie się odwróciła, ta piękna blondynka od Rajskiej, usiadła otworzyła torebkę i wyjeła z niej białą kopertę, i rozejrzała się, przyklękłem, żeby zawiązać but, a serce łomotało mi w kolanie, przyszedł kierownik i powiedział, idź szybko obsługiwać, lecz ja się wachałem, tak jakby kolano zamienilo się miejscem z sercem, tak mi wtedy ono waliło, lecz zebrałem się w sobie, wyprostowałem i przerzuciłem przez rękę serwetkę, i zapytałem się panienki, jakie ma życzenie, a ona odpowiedziala, że chce zobaczyć mnie i malinową lemoniadę, a ja widziałem, że ma na sobie sukienkę, letnią sukienkę pełną piwonii, zrobiło mi się gorąco, poczerwienialem jak najczerwieńsza piwonia, takiego obrotu sprawy się nie spodziewałem, tam były moje pieniądze, tam były moje tysiące, to co, widzę teraz, za to nie muszę płacić, więc poszedłem po tacę malinowych lemoniad, kiedy je przyniosłem, blondynka wzieła do ręki kopertę, z której powoli na obrus wysuneły się te dwie stówki, moje dwie stówki, i patrzyłem na nie tak, że aż zadzwoniłem butelkami, i ta pierwsza z brzegu się wywróciła, pochylając się wolno, wylała się na jej sukienkę i kolana, przybiegł natychmiast kierownik, a zaraz po nim sam szef przepraszając blondynkę, szef chwycił mnie za ucho i zakręcił nim, lecz nie powinien był w ten sposób postąpić, ponieważ blondynka krzyknęła na cała restaurację: Na co pan sobie pozwala? A szef: Oblał panią lemoniadą i zniszczył pani sukienkę, a ja będę musiał za to zapłacić… A ona: Co panu do tego, ja od pana nic nie chcę, co wy tego człowieka tak poniewieracie? A szef słodko: Oblał pani sukienkę… wszyscy przestali jeść, a ona powiedziała. A co to pana obchodzi, i ja panu zabraniam, niech pana patrzy. I wzieła lemoniadę i wylala ją sobie na głowę, później wzieła następną lemoniadę i cała była w malinowym soku i pęcherzykach wody sodowej, i w ten sam sposób wylała sobie ostatnią malinową lemoniadę za dekolt… i powiedziala: Płacę… i wyszła, a za nią zapach malin, wyszła w tej jedwabnej sukience, pełnej piwonii, a teraz była w towarzystwie pszczół, szef wziął kopertę ze stołu i powiedział: Idź za nią zapomniała to na stole… i wybiegłem za nią, a ona stała na rynku, jak stragan z tureckim miodem, zasłonięta chmarą os i pszczół, nie odganiała ich, a one zbierały z niej słodycz, którą wylała na siebie, cienką warstwę jak na meblach, na które nakłada się cienką warstwą politury, lub jak lakier na paznokciach, a ja patrzyłem na jej sukienkę i podawałem jej tę kopertę, a ona jej nie przyjeła, powiedziała, że wczoraj, kiedy byłem u niej, to ją zapomniałem. I dodała, bym przyszedł wieczorem do Rajskiej, że kupiła bukiet dzikich maków…

Bohumil Hrabal, Obsługiwałem angielskiego króla, 1980,

przełożył Franciszek A. Bielaszewski, Literatura na Świecie, 1989

Bohumil Hrabal, I Served the King of England, 1980

Dear PINK’s

Poniważ torturuję się z lubością polską seksualogią więc nic, lub prawie nic, co Lwa-Starowicza nie jest mi obce. Jednym z dziwniejszych wybryków wielkiego Lwa jest książeczka pt. “Listy Intymne”, w której niemalże bez komentarza opublikowany jest obszerny wybór z ponad 12.000 listów jakie otrzymał on od czytelników. Niezależnie od tego ile z tych wypowiedzi jest autentycznych a ile sfabrykowanych lektura to nader pouczająca i w znacznej swej części zdecydownaie nie różowa. Znalazł się tam jednak jeden naprawdę różowy liścik, który ujął mnie prawdziwie i którym chciałbym się tutaj podzielić.

PINK NOT DEAD!

maurycy

Znamy się od kilku miesięcy. On dał mi się poznać jako człowiek o dużej kulturze, zainteresowaniach, smaku artystycznym. W stosunku do mnie jest czuły i opiekuńczy. Chciałabym napisać o pewnym momencie w naszym współżyciu. Otóż pewnego razu, gdy leżeliśmy obok siebie, on miał poważną, skupioną twarz i widać było, że myślami jest gdzieś daleko. W pewnej chwili uśmiechnął się, pogładził dłonią moją twarz, piersi, biodra i na moich wargach sromowych złożył kilka delikatnych pocałunków, przy tym był tak wzruszony, jak gdyby całował (przepraszam za porównanie) jakieś sacrum. Patrzył później na całowane miejsca z przejęciem, uśmiechnał się do swych myśli, pocałowal mnie i poprosiwszy oczami o zgodę, z twarzą przytuloną do moich wrag sromowych zasnął na kilka godzin. Zdarzyło się to dwa razy. Po czymś takim stawał się radosny, miły dla mnie i innych. Nie wiem, czy to normalne, czy nie, mnie te pocałunki sprawiły więcej satysfakcji aniżeli normalny stosunek.

Joanna

Zbigniew Lew-Starowicz “Listy Intymne”, Ossolineum, Wrocław, 1989

Vaginettes, Vaginette #16, MG, 1999