Kategoria: Wszystko

Dear PINK’s

Zury Asse (Mexico 1967) jest filozofem, artystą i komikiem. “Życie na różowo” to krótki essej, który napisał specjanie dla PND! w 2005. Wersja oryginalna po hiszpańsku, tłumacznie na angielski autor, wersja polska MG. Polecam spotkanie z niesfornym a błyskotliwym umysłem. ////// Zury Asse (Mexico1967) es filosofo, artista y comediante. Acá les va su corto ensayo el cual escribió especialmente para PND! en 2005. La traducción inglesa por autor, versión polaca MG. Disfruten sus pensamientos – necios, brillantes y honestos. ////// Zury Asse (Mexico 1967) is philosopher, artist and stand up comedian. Here goes his short essay written for PND! in 2005. Original text comes in Spanish. English translation by author himself, polish version by me. Enjoy the naughty and sparkly mind:)

Version espanola abajo / Tłumacznie poniżej.

PINK NOT DEAD!

maurycy

Living in Pink

“You’re seeing life through rose colored glasses?” is how you could warn a person who pretends to be too happy or is too optimistic. Someone naive who refuses to accept that there should also be pain, grays, blues, greens, (even yellows) in this world; and wants only Pink in her life. The phrase also leaves implicit that Pink is the sweetest and most agreeable of all colors (which is by itself quite an accomplishment (how did that happen?))

One might ask, however, why is that yearning so reprehensible?
1. Because it’s impossible and you might feel frustrated
2. Because it’s irresponsible towards other people
3. Because you loose the richness from the other colors

3. I took an Ecstasy pill yesterday with my wife and we went to a spa pool with nice warm water. Everything was so delicious, so perfect; we felt 110% fulfilled and there was no need or desire for anything else not present. I gave her continuous kisses while carrying her through the water, hugging her tightly. Then she would carry me and kiss me. Then, holding my breath, sank my head in the water (I had goggles) and searched for the cosmos, finding it.

At that moment, it was clear there was really no need for the other colors, for the other sensations, for pain. I wouldn’t loose anything valuable or important without them (nothing was really important!). Today, now sober, I still agree with all that, and so I say: not 3.

2. “Having a lot of pleasure is irresponsible” that’s something nobody says but everybody knows. “We have to be kept informed, there’s just so much trouble in the world” and if we can’t fix it (we can’t) at least we can suffer. Besides, one should always be ready to sacrifice himself for the ‘common good’ (which happens to always benefit the control system of the moment: nation, religion, family, etc.)

With experience however, we discover gradually that strangely enough, the happier one is, the better he is for others. More egoistic (well understood) ends up being more altruistic. It’s a curious quality of the cosmos. Therefore: not 2.

1. Its just impossible to live in a Pink world all the time. I’m afraid this one is true, or at least it’s not easy at all (I can’t). The fulfillment of Ecstasy fades, and the voids and shadows come back. Therefore, I say: yes 1.

Nevertheless…

If, albeit impossible (thus far), it is desirable (mmh, would you take a 100 years lasting Ecstasy pill?), then we may ask if it becomes more feasible, if we get closer to it, by seeking it, or by not seeking it. Pretending or conforming.

Let’s see. To pretend it, there are 3 possibilities:
a. Improve the world
b. Look at it better
c. By doing b, we get a (see point 2 above)

How do we manage b then (since c and therefore a depend on it)?

After the spa strolls, I took a relaxation massage with Montse. She was a bit sad because of her father?s recent death. I asked her what her personal death theory was. She didn’t know what to say, and didn’t seem to appreciate how would that help. That’s how I got to explain her my Ontological Voluntarism theory, or How to see the world Pink.

Parallel to the experience of living, there is a virtual space we carry on through life. A sort of spiritual, moral and cultural celestial vault, over which scenery, we develop our future projections and take our decisions. In this space we find gods, myths, heroes, stories, norms, sayings, fears, shames, likes, dislikes, prejudices, etc. It is continually changing, but an official normative structure always remains.

To replace this inherited vault, it is necessary to creatively develop your own personal virtual ontology, inhabited exclusively by good entities working for your own benefit. There’s no need to invent everything, of course, one can adopt other people’s ideas as long as they’re convenient.

The first step is to understand (postmodernly) that Truth doesn’t really exist. That in reality there are multiple realities. That the substance of the cosmos is infinitely complex and flexible, and ultimately nothing, the void. An ontological void that, unless it is filled by oneself, it will be filled by the mediocre, common, default ontology we inherited.
Besides, even if Truth does exist, it would have to be the best one (a deficient Truth just doesn’t make sense); and the best, we know already, is the Pink one.

In my current personal ontology, for instance, the world is Pink. From the passionate red of the Devil, always inebriated and inviting everyone to exotic sexual games, to the tranquil white of the Gods (one God alone felt too lonely), always seeking to improve the cosmos so I would like it better and be happier. Life loves me more every time. After death, something even better awaits us. I don’t yet believe in it 100%, but every-time more and more.

By believing (an active verb which takes time and discipline) in it, it becomes real, not just for me, but for the cosmos. In this cosmos, everyone has its own cosmos, and that doesn’t create any contradiction. Its just the way its architecture is. Just as there is gravity and diversity, there is also the very fortunate but scarcely profited possibility of Ontological Voluntarism, which says (I say (the cosmos says)): If You Want to, What You Want, Is.

Tomorrow I went to the optics store and bought myself a pair of new glasses. In this store you can choose the precise shade you want for your glasses. I asked for Double Pink. With them I will see the world more homogeneous, less contrasted, but, if I manage to notice how pretty it is, What do I need contrasts for? Why would I need the whole if I feel wholer with the part, and the part is infinite? I laid down on the green grass and watched the sky and the clouds in a wide range of beautiful tones of Pink. Give me your hand my love. Thank you.

Zury Asse, Barcelona 2005

“El mundo no es color de rosa” se advierte a alguien que pretende ser demasiado feliz, o demasiado optimista. A alguien ingenuo que no quiere aceptar que en el mundo haya también dolor, grises, azules, verdes (ni siquiera amarillos) y que solo quiere rosa en su vida, quedando implícito en la frase que rosa es lo más dulce y agradable que existe (lo cual por cierto es ya un gran mérito del rosa (?cómo lo obtuvo?).

Pero cabe preguntarse, ?porque es tan reprochable ese deseo?:
1. Porque no es posible y te puedes frustrar
2. Porque no es responsable con los demás
3. Porque te pierdes de la riqueza de los otros colores.

3. Ayer consumí un éxtasis con mi mujer y nos fuimos a un spa con agua calientita.
Todo era delicioso, había una plenitud del 110%, cada cosa que hacía era perfecta; no había necesidad o deseo de nada más. Le di besos continuos mientras la paseaba por el agua, abrazándola. Luego ella me llevaba y me besaba. Luego retenía la respiración y sumergía la cabeza en el agua (tenía gogles) buscando al cosmos y encontrándolo.

En ese momento tenía claro que no necesitaba de los otros colores, de las otras sensaciones, del dolor. Que no me perdía de nada muy valioso o importante sin ellos. (que nada era importante!). Hoy, ya sin el efecto, sigo de acuerdo con eso, así que yo digo que 3 no.

2. “Gozar mucho es irresponsable” eso es algo que nadie dice pero todos sabemos. “Hay que estar informados, hay muchos problemas en el mundo” y si no los podemos arreglar (no podemos) al menos podemos sufrir. Además hay que estar siempre dispuestos a sacrificarse por el ‘bien común’ (el cual casualmente siempre beneficia a los sistemas de control del momento, religión, nación, familia, etc.)

Con la experiencia sin embargo, nos vamos dando cuenta que entre más feliz uno es mejor le hace a los demás, entre más egoísta (bien entendido) resulta más altruista. Es una curiosa cualidad del cosmos. Así pues, 2 no.
(Es prudente, por cierto, procurar sacudírselo afirmando “No gozar es mala onda con los demás”).

1. Simplemente no se puede vivir todo el tiempo en un mundo rosa. Pues eso si que es cierto, o al menos no esta nada fácil (yo no puedo). La plenitud del éxtasis se va y vuelven los vacíos y las sombras. Por lo tanto 1 sí.

Sin embargo…

Si aunque sea imposible (por lo pronto), es deseable (mmh, ?te tomarías un éxtasis que dure 100 a?os?), entonces cabría preguntarse si se vuelve más factible, si nos acercamos más a ello, buscándolo o no buscándolo. Pretendiendo o conformándonos.

Veamos, para pretenderlo hay 3 posibilidades:
a. Mejorar el mundo
b. Verlo mejor
c. Al efectuar b, ocurre a (ver punto 2 arriba)

?Como lograr b pues (ya que de eso depende c y por tanto a)?

Después del spa me tome un masaje de relajación con Montse. Ella estaba un poco triste por la muerte reciente de su padre. Le pregunté cual era su teoría personal sobre la muerte. No supo que responder y no parecía ver en que podría ayudar eso. Así fué como le expliqué mi teoría del Ontologismo Voluntario o ?Como ver el mundo color de Rosa?

Paralelo a la experiencia del vivir, hay un espacio virtual con el que viajamos por la vida, una especie de bóveda celeste espiritual, moral y cultural en cuyo escenario se desarrollan nuestras proyecciones hacia el futuro, y que nos ayuda (dirige) a tomar decisiones. En ella hay mitos, historias, normas, dichos, miedos, culpas, verguenzas, etc. Puede ir continuamente cambiando pero siempre conserva una estructura oficial normativa.

Para sustituir esa ontología legada, es necesario ir desarrollando creativamente una ontología virtual personal, poblada exclusivamente de entidades buenas disenadas para beneficio propio. Por supuesto, no todo lo ha de inventar uno, se puede adoptar ideas ajenas siempre que nos convenga.

El primer paso para ello es comprender (posmodernum) que La Verdad no existe, que en realidad hay múltiples realidades, que la sustancia del cosmos es infinitamente compleja y flexible, y en última instancia ninguna, el vacío. Un vacío ontológico que si no es llenado por uno mismo, será llenado por la ontología mediocre que heredamos.
Además, incluso si La Verdad existe, ésta tendría que ser la mejor (no hace sentido una Verdad deficiente); y la mejor, ya lo sabemos, es la rosa.

Por ejemplo, en mi ontología personal actual, el mundo es color de rosa. Desde el rojo pasional del Diablo, continuamente ebrio e invitando a exitantes juegos sexuales, hasta el blanco tranquilo de los dioses (un solo dios se sentía muy solo), siempre buscando como mejorar al cosmos para que me guste más y sea yo más feliz. La vida me ama cada vez más. Después de la muerte nos espera algo aún mejor. No me la creo del todo, pero sí cada vez más.

Al creer (verbo activo) en ella (toma tiempo y disciplina) esta se vuelve real, no solo para mi, sino para mi cosmos. En este cosmos, cada quién tiene su propio cosmos y eso no causa ninguna contradicción. Así es su arquitectura, tal como hay gravedad y diversidad, así también hay la muy agradecida y poco aprovechada posibilidad del Voluntarismo Ontológico, que dice (digo (dice el cosmos)): Si Quieres, Lo que Quieres, Es.

Manana fui a la óptica y me compré unos lentes nuevos, en mi óptica se puede elegir el color exacto de los cristales. Yo lo pedí Doble Rosa. Con ellos veré el mundo mucho mas homogéneo, menos contrastado, pero, si logro notar lo bonito que está, ?para que necesito contrastes?, ?para que necesito el todo si con la parte me siento mas pleno? Me recosté en el pasto y vi el cielo y las nubes, con diversos tonos de rosa bellísimos. Dame tu mano preciosa. Gracias.

Zury Asse, Barcelona 2005

“Na życie nie można ciągle patrzeć prze różowe okulary” ostrzega się kogoś kto wydaje się niepoprawnie szcześliwym, przesadnym optymistą. Człowieka niewinnego, który nie chce zaakceptować faktu, że świat jest również pełen bolu, szarości, błękitów czy zieleni i który pragnie go widzieć jedynie w różowych kolorach. Ze stwierdzenia takiego wynika jednocześnie, że róż jest czymś najsłodszym i najprzyjemniejszym co istnieje (co już samo w sobie jest jego wielką zaletą (swoją drogą jak to się stało, że ten status uzyskał?)

Warto chyba się zastanowić czemu podobna postawa wydaje się tak naganną?
1. bo to niemożliwe i łatwo się rozczarować
2. bo to nieodpowiedzialne w stosunku do innych
3. bo odmawiasz sobie bogactwa innych kolorow

3. Wczoraj z moją żoną zażyliśmy extasis i poszlismy sobie do spa z cieplutką wodą. Wszystko było rozkoszne, spełnienie na 110%, każda rzecz jaką robiłem była doskonała; nie odczuwaliśmy potrzeby ani pragnienia czegokolwiek ponadto. Całowałem ją bez ustanku obejmując i prowadząc jej unoszące się na wodzie ciało. Później to ona mnie prowadziła i całowała. Jeszcze później zatrzymywałem oddech i zanużałem się pod wodę (miałem gogle) poszukując kosmosu i odajdując go.

W tym momencie było dla mnie oczywistym, że nie potrzebuję innych kolorów, innych doznań, bolu, że nie tracę nic ważnego ani wartościowego bez nich (że nic innego nie było naprawdę ważne!). Dziś całkowicie przytomny potrzymuję to twierdzenie. A więc 3 – nie.

2.”Rozkoszować się w nadmiarze jest niedopowiedzialnie” to coś czego nikt nie wypowiada a co wszyscy wiemy. “Trzeba być poinformowanym, jest wiele problemów na świecie” i jeżeli nie możemy ich rozwiązac (nie możemy) przynajmniej możemy cierpieć. Na dodatek zawsze trzeba być gotowym aby poświęcić się dla “dobra ogółu”. (Na czym w praktyce zawsze kożystają aktualne systemy kontroli, religia, naród, rodzina etc.)

Poprzez doświadczenie jednak uświadamiamy sobie, że im człowiek sam jest szcześliwszy tym lepszy jest dla innych; im bardziej jest egoistą (świadomie) tym bardziej staje się altruista. Jest to dziwna właściwość kosmosu. A więc 2 – nie.

1. Życie na różowo przez cały czas jest po prostu niemozliwe. No to to akurat prawda a przynajmniej nie jest to łatwe (ja sam nie potrafię) Doznanie pełni ofiarowane przez ekstazynę niknie i powracają pustki i cienie. A więc 1 -tak.

A jednak…

Choc niemożliwe (jak na razie) jest to porządane (mmm – wziałbyś dropsa, który działałby 100 lat?) warto więc zadać sobie pytanie czy zbliżamy się do tego stanu poszukując go czyt też nie. Starając się lub godząc się na.

Zobaczmy – żeby się starać mamy trzy możliwości:
a. Ulepszyć świat
b. Widzieć go lepszym
c. Stosując b, uzyskujemy a (zobacz wyżej punkt 2)

jak uzyskać b. (skoro od niego zależy c a więc i a)?

Po wyjściu ze spa Montse zrobiła mi masaż relaksacyjny. Była trochę smutna z powodu niedawnej śmierci swego ojca. Spytałem się jej jaka jest jej osobista teoria śmierci. Nie umiała odpowiedzieć i nie wydawało jej się żeby mogło jej to pomóc. Wtedy wytłumaczyłem jej moją teorię Dobrowolnego Ontologizmu czyli Jak zobaczyć świat w różowym kolorze?

Równolegle z doświadczeniem życia istnieje przestrzeń wirtualna z którą podróżujemy przez to życie, rodzaj sfery duchowej, moralnej i kulturalnej w obrębie której rozwijają się nasze projekcje na przyszłość i która pomaga nam (ukierunkowuje) w podejmowaniu decyzji. Zawiera ona mity, opowieści, normy, wzorce, przysłowia, strachy, winy, wstyd etc… Struktura ta cały czas podlega zmianom, konserwuje jednak pewną oficjalną strukturę normatywną.

Aby zastapić tę odziedziczoną ontologię musimy rozwijać jej wariant personlany, zaludniony wyłącznie dobrymi istotami pracującymi dla własnej korzyści. Nie ma oczywiście konieczności konstruowania wszystkiego od poczatku, możemy dowolnie adoptować zewnętrzne koncepty o ile tylko nam one odpowiadają.

Pierwszym krokiem w tym kierunku (w sensie postmodernistycznym) jest zrozumienie że Prawda nie istnieje, że rzeczywistość zawiera wielość rzeczywistości, że substancja kosmosu jest nieskończenie skomplikowana i plastyczna i że w ostateczności jest niczym – pustką. Pustką ontologiczną, która jeżeli nie zostanie zgospodarowana przez nas samych pozostanie wypełniona przeciętna otologią dziedziczną.

Na dokładkę nawet jeżeli Prawda istnieje, powinna być lepsza niż jest (wadliwa prawda pozbawiona jest sensu) a najlepsza jak już wiemy jest ta różowa. Dla przykładu w mojej aktualnej ontologii personalnej świat jest koloru różowego. Począwszy od namiętnej diabelskiej czerwieni, zawsze pijanej i zapraszającej do eksytujących zabaw seksualnych aż do spokojnej bieli bogów (jedyny bóg czułby sie bardzo samotny) zawsze poszukuję sposobów ulepszenia kosmosu w taki sposób żeby był mi milszy i żebym dzięki temu sam był szcześliwszy. Życie kocha mnie coraz bardziej. Po śmierci czeka na nas coś lepszego. Nie wierzę w to do końca ale za każdym razem trochę bardziej.

Wierząc (czasownik aktywny) w nią (potrzeba na to czasu i dyscypliny) staje się ona realna nie tylko dla mnie ale i dla kosmosu. W tym kosmosie każdy posiada swój własny kosmos co nie powoduje żadnej sprzeczności. Taka jest jego architektura, i tak jak istnieje grawitacja i różnorodność tak istnieje rownież błogoslawiona i lekceważona opcja Dobrowolnego Ontologizmu, która mówi (mówię (mówi kosmos)): Jeżeli Chcesz, To co Chcesz, Jest.

Wczoraj poszedłem do okulisty i kupiłem sobie nowe okulary. Można tam sobie wybrać dowolny kolor szkieł. Zamówiłem Podwójny Róż. Zobaczę przez nie świat o wiele bardziej homogeniczny, mniej skontrastowany ale jeżeli uda mi się zobaczyć jaki jest ładny to po co mi kontrast? Dlaczego musiałbym chcieć wszystkiego jeżeli z cześcią tylko czuję się pełniejszy? Wyciągnąłem się na trawie i patrzyłem na niebo i chmury w różnorodnych a przepięknych odcieniach różu. Daj dłoń, Miła Moja. Dziekuję.

Zury Asse, Barcelona 2005

Tłumaczenie: MG

Dear PINK’s

Różowy bałagan w moim domu – tuż przed pierwszą odłoną PND! – grudzień 2005. ////// El desmadre rosa en mi casa – justo antes de la primera inauguracion de PND! – diciembre 2005. ////// A bit of pink mess from my home before the PND! expo – december 2005

PINK NOT DEAD!

Maurycy

More Mess Images at My Flicker Page

Dear PINK’s

Po prostu pranie. ////// No mas lavado. ////// Just washing.

PINK NOT DEAD!

Maurycy

PINK LADIES at Flickr by newyorkdailyphoto

Dear PINK’s

Pink Ladies to eksperymentalna grupa aktorska działająca w ramach kierowanego przez Helene Deme Elzevir nowojorskiego Theatre OUF! Od 23 grudnia do 25 listopada 2006, Pink Ladies prezentowały serię różowych improwizacji (Pinktown) na ulicach Nowego Jorku. Muszę przyznać iż mimo że mam pewien problem w synchronizacji ze współczesnym teatrem (przynajmniej zdefiniowanym jako taki bo działania paralelne do teatru takie jak Imekura zdecydowanie mnie interesują) to idea spotnanicznie przemieszczającego się ulicznego performance zdecydowanie mi się podoba. ////// Pink Ladies forman parte del experimental Theatre OUF! de Nueva York dirigido por Helene Deme Elzevir. Desde el 23 de septiembre hasta 25 de noviembre 2006 el grupo realizo serie de improvisaciones rosas (Pinktown) en las calles de Nueva York. Tengo que admitir que, a pesar de que tengo ciertas dificultades en sintonizarme con el teatro contemporáneo (por lo menos definido como tal, porque actividades paralelas al; teatro como Imekura despiertan mi vivo interés), me gusta la idea del performance flotante. ////// Pink Ladies are part of Theatre OUF!, a New York-based theatre company under direction of Helene Deme Elzevir. From September 23rd to November 25th, they were performing in different locations on the streets of NYC (Pinktown). I have a sort of lack of synchrony with contemporary theatre (as long its defined as the one because from the other hand I am seriously interested in theatre parallel activities like Imekura) but I like the idea of a floating performance.

PINK NOT DEAD!

Maurycy

Theatre OUF! / Pink Ladies Official Website

More Pink Ladies at Flickr.com:

Pink Ladies Photo by istolethetv

Pink Ladies Wedding Intervention by braesikalla

Check Also: Pink Lady – Japanese Pop Band

PND! Set at My Flicker Page

Basic Pink 01 at Fishki.net

Dear PINK’s

Dwa przykłady tego co Piękne i Interesujące z mojej dopiero co wspominanej ulubionej strony z kuriozami: Fishki.net ////// Un par de ejemplos de lo bello e Interesante de mi recientemente mencionado sitio favorito de curiosidades: Fishki.net A couple more samples of the very basic idea of Beautiful and Interesting from my recently mentioned favorite site with curiosities: Fishki.net

PINK NOT DEAD!

Maurycy

Basic Pink 02 at Fishki.net (originally from VipCrew.com)

What Means To Be A Woman? at Fishki.net

Dear PINK’s

Prosta do granic bólu flashowa animacyjka z mojej ulubionej – zasadniczo chrakteryzującej się soczystą prostotą – rosyjskiej strony z kuriozami. Dziewczyny Wszystkiego Najlepszego z okazji Dnia Kobiet! – Uwielbiam Was! – Gdyby Blask Afrodyty nie oświetlał na Różowo tego Padołu Łez pewnie tak bardzo nie chciałoby mi się żyć! ////// Extremamente sencilla animación de flash encontrada en mi favorito sitio ruso de curiosidades muy básicas. Chicas Todo lo mejor en el Día Internacional de la Mujer! – Las Adoro! – Si este Valle de Lagrimas no fuera iluminado con la Rosada Luz de Afrodita seguro no tuviera tantas ganas de vivir! ////// Extremly simple flash animation answering the question of woman identity – from my favorite russian site with basic and succulent curiosites. Girls All The Best on the occasion of the International Women’s Day! – I Adore You! – If this Valley of Tears were not illuminated with Aphrodite’s Pink Light probably I would not like to live so much!

PINK NOT DEAD!

Maurycy

Pola and Anais at Mexico/US Beach Border, Tijuana 2007

Dear PINK’s

Mur graniczny pomiędzy USA i Meksykiem a szczególnie jego odcinek zagłębiający się w odmęty Pacyfiku na plaży w Tijuanie to jedna z najbardziej dziwacznych manifestacji politycznego izolacjonizmu jakie zdażyło mi się oglądać. Na zdjęciach dwie córeczki mojego przyjaciela Alberta: ubrana na różowo Anais (7) i jej starsza siostra Pola (11) – obie dziewczynki bez trudności przeciskają się przez kraty. ////// La barda fronteriza entre México y Tijuana sobre todo su tramo que desciende al Pacifico en las Playas de Tijuana es una de las manifestaciones mas bizarras del aislacionismo político que me toco ver. En la foto dos hijitas de mi amigo Alberto: vestida de rosa Anais (7) y su hermana mayor Pola (11) – ambas ninas sin problema caben entre las barras 🙂 ////// The Mexico/US Border at Tijuana Beach is one of the most bizarre samples of political isolationism I ever seen. On the pictures are two daughters of my friend Alberto: dressed pink is Anais (7) and her older sister Pola (11) – both girls can easily fit between bars 🙂

PINK NOT DEAD!

Maurycy

PND! Set at My Flicker Page

Hello Kitty Fender Guitar at tropicalmusic.com ////// Sanrio/Hello Kitty Official Website

Dear PINK’s

Skoro już jesteśmy przy instrumentach muzycznych to Tomek Saciłowski podesłał mi ostatnio dwie zabawne foteczki: różowego Fendera ozdobionego portertem Hello Kitty i różowego Marshalla. Fender od lat pozostaje pozostaje legeną rocka zaś japońska Hello Kitty (dziś dzień silnie zasymilowana również przez kulturę amerykańską) niekwestionwalną liderką w świecie ultramilusińskości. Co najciekawsze w jej przypadku to fakt iż jest jedną z pierwszych postaci, której sukces opiera się nie o narrację (animacje, komiksy etc.) ale o uniwersum dziewczyńskich gadżetów (gumki, ołówki, piórniki, tornistry etc.) Sam jestem tu poniekąd fanem – do pewnych jednak granic choć te wydają się nader elastyczne zważywszy iż swego czasu wytatułowalem sobie na prawym przedramieniu (w hołdzie dla mojej mekyskńskiej muzy) jej portret w wersji punkowej. Drugie zdjęcie – różowy Marshall Stack to praca Kaz Oshiro – kalifornijskiego artysty pochodzenia japońskiego eksperytentującego intesywnie nie tylko z wzmacniaczmi ale i z samochodami oraz sprzętem gospodarstwa domowego. ////// Ya que estamos en el tema de los instrumentos musicales Tomek Sacilowski acaba de mandarme dos fotos curiosas. La guitarra rosa de Fender con el retrato de Hello Kitty y Marshall Stack rosa. Fender desde anos se mantiene como leyenda en el mundo de rock mientras la Hello Kitty sigue siendo incuestionable líder en el mundo de ultra dulzura. Lo mas peculiar en su caso es el hecho de que es uno de los primero personajes en el mundo infantil cuyo éxito no esta basado en una narrativa (como animación, historieta etc.) pero en el universo de chucherias de ninas (lapiceros, loncheras etc.) Yo miso de alguna manera puedo considerarme el aficionado de la gatita – incluso en su tiempo me ha tatuado su retrato en versión punk en el antebrazo derecho – fue un especie de homenaje a Ilian – mi musa mexicana. La segunda foto – Marshall Stack Rosa – es una pieza de Kaz Oshiro – artista californiano de origen Japonés quien experimenta intensamente no solo con aparatos musicales pero también con coches y electrodomésticos. ////// Once we already are at the subject of musical instruments so (thanks to Tomek Sacilowski who send me those two pictures) here goes more: The Pink Hello Kitty Fender Guitar and The Pink Marshall Stack. Fender since years stays for the rock legend and Hello Kitty keeps its position of unquestionable leader in the world of Ultra-Cuteness. What I find particularly interesting in her case is the fact that she is one of the first characters which success is based not on the story (comic, cartoon etc.) but on the universe of the girly props (lunch boxes, pencil cases and so) I am sort of fan myself – I even have her punk version figure tattooed at my right forearm as a sort of homage to my Mexican girlfriend. The second picture – Pink Marshall Stack is a piece by Kaz Oshiro – California based American Japanese artist who intensely explores in his work not only sound equipment but also cars and electro domestics.

PINK NOT DEAD!

Maurycy

“Pink Stack” by Kaz Oshiro