Μέγας Ἀλέξανδρος
Pink sky from Alexander Senki, 1999
Dear PINK’s
Polecam choć od razu się zastrzegam: nie jest to zjawisko na miarę Æon Flux – Peter Chung był tu jedynie projektantem postaci. Tego kto nie zna Æon skierowałby raczej na betonowe pokoje – niech pierwej pokłoni się pierwszej damie totalitarnego fetyszyzmu. Mam oczywiście na myśli animację a nie żenujący film z Charlize Theron w roli głównej. W przypadku Æon trudno mówić o różu nawet metaforycznie – ocieka wprawdzie seksualnościa ale radykalnie pozbawioną cukru – to słowiczy trel rozchodzący się pośród bunkrów, zasiek i laboratoriów. Nieco inaczej rzecz ma się z Aleksanderem Senki – ta pop epopeja, faszerowana grecką filozofią w sposób swobodny do granic bólu, też nie jest bajeczką dla grzecznych dzieci – szczęk oręża stanowi w niej motyw dominujący ale na upartego znaleźć tu można kilka smakowitych różowych kwiatków. Nie one jednak zdecydowały o tym, że pojawił się na blogu. Peter Chung doprawdy jest artystą niezwykłym i nie chodzi mi bynajmniej o jego niebanalną fantazję ani o skomplikowane rekwizytorium jakiego używa kreując swój teatr perwersji ile o fakt, że jego kreska jest lubieżna sama w sobie. Pisząc o mojej ulubienicy Maji Berezowskiej wspominałem o gumowych ustach opuchniętych od pocałunków i wężowej giętkości palców. Proszę się przyjrzeć ustom bohaterów Aleksandra – to jeden krok dalej w kierunku lubieżności totalnej.
Let’s make it clear Alexander Senki isn’t such a phenomenon as Æon Flux is – here, Peter Chung worked only as a character designer. Those who don’t know Æon yet I would direct to the concrete salons of Bregna – to bow down before the first lady of totalitarian fetishism. Of course I mean the animation, not the embarrassing movie starring Charlize Theron. In Æon’s case it is hard to talk about pink even at the metaphorical level – it may be dripping with sexuality, but the one radically devoid of sugar – it’s a nightingale’s trill flowing over bunkers, barbed wire entanglements and labs. The things are different with Alexander – this pop epic, stuffed with Greek philosophy in a manner that is casual to a threshold of pain, isn’t a tale for innocent children too – the clashing of swords is a dominating motive, but a keen eye can find some pink flowers here and there. It wasn’t a decisive factor, however, that made it appear on the blog. Peter Chung is truly an extraordinary artist and I don’t mean by that either his unusual imagination or a complicated prop-cabinet he uses to create his theatrum perversionis, but the fact that his stroke is lustful by itself. When I wrote about my treasured Maja Berezowska, I mentioned the rubber lips swollen from kissing and serpentine suppleness of fingers. Focus on the lips of Alexander’s characters – it’s yet a step further on the way to the absolute lasciviousness.
PINK NOT DEAD!
maurycy
PS: big thanks to AB
check also: PINK-CARTOONS