Totem my sculpture for Open’er 2012 festival.
Dear PINK’s
Open’er is On. Although I had pink temptations finally I went for tricolor option of my Totem – so it is formally only 33% pink but still 100% pink in it’s meaning 🙂 Below the statement. The full set of pictures can be seen at my flicker. Soon it will be expanded by the photos from the erection process. Last three days I spend at the big meadow surrounded by wind, sun and skylark’s chants. Two cranes, huge vivid blocks – that was real fun. I had excellent working team – Big Thanks to Andrzej, Grzesiek, Kuba, Kamil, Leszek & Leszek, Mariusz, Szczepan, Orzeł & Wojtek 🙂 Also big thanks to the Alter Art Team – specially to Bartek, Olga & Mikołaj for invite me, trust me & gave me another opportunity to play XXXL color 🙂
Today I am in Warsaw – my son just arrived from Mexico but from tomorrow until July 8th we will be at Gdynia – I want to show him my Joy Missile & breath a bit of music.
PINK NOT DEAD!
maurycy
Totem my sculpture for Open’er 2012 festival.
12 m high steel construction covered with painted alucobond. 16 t concrete fundament.
construction and montage: Andrzej Burchardt
surface and painting: Jakub Psuja
coordination: Grzegorz Olech
producer: Olga Smyczyńska
The Totem
Although I’m not a festival animal, and music occupies a marginal place in my life, I was thoroughly satisfied with the invitation to participate in Open’er – the context is utterly mine: a moment of celebration, adventure, fun, kicks. Young thus merciless, yet open-minded audience, verifying the potential of things and perceiving them as they actually are.
Executing an artistic intervention in this particular context was/is quite a challenge. The project must live up to the event scale – both its location: a bare meadow with no architectonic elements we can relate to in urban space, as well as the human sea, implying a visual chaos and a necessity to insure maximum safety of the projected installation. One thing was obvious for me from the very beginning: the work must be impressive and communicative in immediate way – the parallel musical performances, the core of the festival, leave no room for shyness. As Open’er takes place during the “Polish white nights”, the light couldn’t be the key part of the installation. I went for the color and the object.
I am interested in cultural function, perception and social dynamics of color: declarations and commitment it implies. The color in its vital aspect, defined as stimulant, trigger of endorphins, happiness detonator, erotic appeal. In this sense, the installation in Gdynia continues my search within projects such as Pink Not Dead!, Eco Fever or Minimal Fetish. Once again, I went for the hypercolor: conspicuous, appealing, alarming, disturbing, banal yet unusual dayglo, and as the immortal neon rainbow is in again, there’s a chance of a dialogue with the contemporary, and I am far more attracted by the universality of codes than their sentimental aspect.
As it is known, despite the general inclination towards abundance, simplification and synthesis are important tools of communication for me. In this case, I assumed that excessive reduction would not be adequate and chose tricolor instead of monochrome. I also decided to break the obvious order of the neon palette and, apart from pink and lemon, add intense cobalt blue, making a reference to the conspicuous, over-pigmented International Klein Blue – my dream was to use this very color, yet, it has proven overly complicated from the technological point of view.
As far as the formal aspect is concerned, there is going to be another monumental erection. Not as overtly sexual as in case of the pink Obelisk, yet close to it. The references are more or less the same: an Asian stupa, a palace baluster, a chess figure, a stratospheric rocket. I wanted it to be a kind of Pleasure Missile. I hope that my “Totem” will become a sort of axis in this swaying, vibrating space, functioning as a visual reference point, where people will meet underneath, to the left or right of it. This project can also be regarded as another attempt to confront the subject of public sculpture, after Warsaw park neon (Lightspurt) and the aforementioned “Obelisk” in Poznan. I do not deny the need to commemorate heroism, suffering, martyrdom and glory, yet, those are obvious elements of Polish culture. I think it is high time for fruit trees to bloom at the graveyard. Building monuments to joy, beauty, pleasure, carelessness, a praise of (for?) the beauty of life has a deep meaning to me, not only in the particular cultural-historical context that determines Poland.
Native American totems sometimes reach as many as 50 metres high in the sky. Mine will be a little more modest – because of seagulls and planes, we limited it to 12 metres – I believe it will work anyway. A totem seems to be in place among the tents. Let it be a nod to the legend of noble Redskins, a cowboy film fantasy reigning in street stores still before the fall of the Communism, now definitely fading from the mainstream. At the same time, I wanted to break out of the ethnographic ghetto, hence the decision to apply a modern, geometric form.
Maurycy Gomulicki, Warsaw, June 2012
Totem, pink version – simulation, daylight
Totem
Mimo iż nie jestem zwierzem festiwalowym a muzyka w ogóle zajmuje pozycję nader peryferyjną w moim życiu z duża satysfakcją przyjąłem zaproszenie do udziału w Open’erze – kontekst jest zdecydowanie mój: moment celebracji, przygody, zabawy, frajdy. Publiczność młoda więc bezlitosna ale i świeża tak więc weryfikująca potencjały i postrzegająca rzeczy takimi jakie są.
Realizowanie interwencji artystycznej w tej konkretnej sytuacji było/jest nie małym wyzwaniem. Projekt musi wytrzymać skalę wydarzenia – mam tu na myśli tak jego lokalizację: szczere pole pozbawione elementów architektonicznych do jakich można się odnieść w przestrzeni miejskiej, jak i ludzkie morze implikujące wizualny chaos i konieczność zagwarantowania maksymalnego bezpieczeństwa proponowanej instalacji. Jedno było dla mnie od początku oczywiste praca musi być efektowna i czytelna w sposób natychmiastowy – prezentowane równolegle koncerty nie zostawiają miejsca na nieśmiałość. Ponieważ festiwal odbywa się w momencie kiedy mamy polskie białe noce światło nie mogło być podstawowym elementem realizacji. Zdecydowałem się na kolor i obiekt.
Interesuje mnie funkcja kulturowa, percepcja i społeczne dynamiki koloru – deklaracje i zobowiązania jakie implikuje. Kolor w jego aspekcie witalnym – rozumiany jako stymulant: wyzwalacz serotoniny, detonator radości, seksualny magnes. W tym sensie gdyńska realizacja kontynuuje moje poszukiwania widoczne w projektach takich jak Pink Not Dead!, Eco Fever czy Minimal Fetish. Po raz kolejny postawiłem na hiperkolor – krzykliwy, przyciągający, alarmujący, niepokojący, banalny a niezwykły day glow a że nieśmiertelna neonowa tęcza po raz kolejny wróciła do łask jest więc szansa na dialog z współczesnością a mnie uniwersalność kodów pociąga dużo bardziej niż ich aspekt sentymentalny.
Jak wiadomo mimo generalnego rozbuchania uproszczenie i synteza są dla mnie istotnymi narzędziami komunikatu. W tym wypadku uznałem, że przesadna redukcja nie była by adekwatna i w miejsce monochromu wybrałem tricolor. Postanowiłem też złamać oczywisty porządek neonowej gamy i obok różu i cytryny wprowadzić intensywny kobalt nawiązując do wściekłego potencjału przepigmentowanego International Klein Blue – marzyłbym o zastosowani tego właśnie koloru lecz niestety okazało się to zbyt skomplikowane technologicznie.
Jeżeli chodzi o aspekt formalny będziemy mieli kolejną monumentalną erekcję. Nie tak jednoznacznie seksualną jak w przypadku różowego Obelisku ale jednak bardzo mu bliską. Referencje są zasadniczo te same: azjatycka stupa, pałacowa tralka, figura szachowa, rakieta stratosferyczna. Chciałbym żeby był to swoisty Pleasure Missile. Mam nadzieję, że mój “Totem” wprowadzi swoisty porządek w tej rozkołysanej, rozwibrowanej przestrzeni – zafunkcjonuje jako punkt odniesienia – referencja wizualna, że ludzie będą umawiać się pod, na lewo i prawo od niego. Projekt można też potraktować jako kolejną po warszawskim neonie parkowym (Światłotrysk) i wspomnianym wcześniej poznańskim “Obelisku” próbą skonfrontowania się z tematem rzeźby publicznej. Nie neguję potrzeby upamiętniania bohaterstwa, cierpienia, męczeństwa i chwały ale martyrologia jest oczywistością naszej kultury. Myślę, że już czas, żeby na cmentarzu zakwitły owocowe drzewa. Wystawianie pomników radości, pięknu, przyjemności, beztrosce – pochwała urody życia ma dla mnie głęboki sens i to nie tylko w tym, konkretnym kontekście kulturowo-historycznym jaki determinuje Polskę.
Prawdziwe indiańskie totemy sięgały czasami aż na 50 metrów w niebo. Mój będzie nieco skromniejszy – w związku z bliskością lotniska musieliśmy się trzymać 12 metrowego limitu wysokości tak czy siak wierzę, że zadziała. Totem wydaje się być na miejscu pośród namiotów. Niech będzie jednocześnie ukłonem wobec legendy szlachetnych indiańców, westernowej fantazji, która powszechnie królował w kioskach jeszcze za czasów PRL-u a w tej chwili zdecydowanie blednie w mainstreamie. Chciałbym jednocześnie wyrwać się z etnograficznego rezerwatu – stąd decyzja na nowoczesną formę.
Maurycy Gomulicki, Warszawa, Czerwiec 2012
Totem, pink version – simulation, night
check also: