Obelisk, Maurycy Gomulicki, 2010 (render by Hector Belloc)
Dear PINK’s
Zapraszam do Poznania na odsłonięcie Różowego Obelisku
środa 7 lipca, godz. 18.00 – Stary Rynek [Pasaż Kultury]
kurator: Anna Czaban
Arsenał Galeria Miejska
Stary Rynek 6
61-772 Poznań
tel: (61) 852 95 01 / 02
www.arsenal.art.pl
realizacja obiektu: Grzegorz Olech
Po wernisażu na dwa laptopy zagrają:
Ilian Gonzalez & Jacek Staniszewski
poniżej krótki statement
PINK NOT DEAD!
maurycy
Obelisk
Rynek, “starówka” – historyczne i turystyczne serce każdego wiekowego miasta to atrakcyjna a jednocześnie trudna lokalizacja dla publicznego projektu. Atrakcyjna, ponieważ masowa widownia jest tu gwarantowana, trudna, bo zobowiązana estetycznie tak wobec autentycznej historii jak nie koniecznie czujnej “staroświeckości”. Rynek poznański szczególny jest z kilku względów – obok tego, co interesujące lecz i przewidywalne znajdziemy tam nieoczekiwany modernistyczny implant – mam tu na myśli galerię sztuki współczesnej “Arsenał” (a szczególnie jej geometryczną fasadę) – w miejscu zasadniczo ukierunkowanym na przeszłość. Kolejnym partykularnym zdarzeniem są kamieniczki po wschodniej stronie architektonicznej “wyspy” zajmującej centrum placu, które w zabawny sposób integrują ilustracyjną fantazję z rzeczywistością. Wreszcie wyraźnym punktem na mapie cudów i dziwów jest zachowany tu późnośredniowieczny pręgierz – obiekt o silnej wymowie symbolicznej a jednocześnie nader syntetyczny formalnie. Dodatkowej ponurej pikanterii dodaje mu fakt, iż jego budowa “sfinansowana została z grzywien nakładanych na służące noszące przesadnie eleganckie stroje”. Narzędzia tortur i miejsca kaźni poprzez swoją ponurą niesamowitość szybko asymilują rolę ciekawostek. Przyjrzyjmy się choćby Auschwitz jako jednej z atrakcji turystycznych Krakowa. Fascynująca i niepokojąca jest ta przemiana, którą rozpatrywać można tak jako perwersję kultury jak i w jej ludycznym aspekcie. Dla mnie w tym konkretnym wypadku jest to kolejna okazja by kontestować jeszcze jedną ikonę cierpienia i poniżenia, by spróbować stworzyć paralelny monument ku chwale witalności i zmysłowej radości. Przygotowana instalacja działa na zasadzie spolaryzowanych zwierciadeł. Mamy dwóch protagonistów: pal męczarni i różowy obelisk. Konfrontują się dwa zdarzenia falliczne o całkowicie różnej wymowie. Jedno straszne, drugie rozkoszne. Brutalności stalowego bolca przeciwstawiona zostaje cukierkowa słodycz toczonej figury szachowej. Upodlenie versus rozkwitanie. Dawne kontra współczesne. W obu wypadkach pełna erekcja. Wobec istniejącej gamy kolorów i “gęstości” samego miejsca interesowała mnie mocna ingerencja tak na poziomie prostoty nowoczesnej formy jak intensywnej barwy. Róż z wielu powodów wydaje mi się tu naturalny i adekwatny. Pewien efektywności dynamiki pojedynku ciekaw jednak jestem jak nieagresywna lecz esencjonalnie erotyczna propozycja sprawdzi się wobec odwiedzających rynek ludzi. A jeszcze bardziej jak oni wobec niej. Liczę na fetyszystyczny potencjał przy czym nie mam tu na myśli ewidentnej asocjacji z erotyczną zabawką ile bardziej uniwersalny jego aspekt – kształt kuszący do pieszczoty. Mamy wdzięczną, abstrakcyjną formę, która odwołuje się tak do piękna wspomnianej już figury szachowej, jak do hedonistycznej estetyki “pałacowej” – rzeźbionych kolumienek, balustrad, ornamentów po których tak chętnie przeciągamy dłonią. Referencje sakralne: monolity, menhiry czy bardziej “współcześnie” południowoazjatyckie stupy też były dla mnie istotną inspiracją w tym projekcie. Podoba mi się również to, że łączy on zmysłowość – będąc z jednej strony dosłowny i esencjonalnie “dotykalny” – z aspektem mentalnym – jako obiekt-metafora o wysublimowanym, skalkulowanym matematycznie kształcie. Wierzę w potencjał piękna, przyjemności, rozkoszy. W szlachetność geometrii. Reszta jest eksperymentem.
Maurycy Gomulicki, Warszawa, 24 maja 2010